Het herfstige van het leven

De blaadjes vallen van de bomen. Cliche. Elk jaar weer. Herhaling herhaling herhaling, die natuur. Je weet dat het gaat komen. De blaadjes vallen van de bomen. Prachtig. Al die kleuren in de bomen, de regen en die heerlijke keiharde wind. Wat kan een mens daar toch van genieten. Genieten van die geweldige straffe bries en kletterende druppels die je jas in waaien en druipen wanneer je op je fietsje door Amsterdam heen stuift met een baldadig gezicht en kouwe vuisten.

Geweldig, die bergen blaadjes waar je zo verassend je voeten in kan doen laten verdwijnen waardoor je niet ziet dat je in een heerlijke hondedrol stapt. Wat maakt het niet, die drol spoelt toch weer weg in de volgende plas waarin je gaat staan. Geweldig. Die prachtige lucht in de vroege ochtend en de vroege avond: blauw, geel, roze, het kan allemaal. Geweldig omdat alle meisjes van Amsterdam nu hun regenlaarsjes en regenjasjes uit de kast mogen trekken want 'ze zijn zo handig ook al zijn ze zo lelijk'. En stiekem zijn de regenjas en regenlaarsjes de trotste bezitter van een ijdele bakvis want, al mag je dat nooit zeggen als echte trendsetter of trendvolger; ze zijn tegenwoordig 'in'. Maar dat is een vies woord. Zodra je dat woord zegt, is het spontaan uit.

Niet alleen de boer mag nu met rubberen laarzen het land op, we mogen het nu allemaal. Gelukkig, anders waren onze sneakers tot sponzen gevormd door het stromende water in de straten en dat brengt ons in de mineur. Onze sneakers zijn onze trots en moeten onmogelijk mooi en netjes blijven. Herfst. koud. Tijd voor de dikke trui en lekkere sokken. We trekken ook iets te vroeg en iets te enthousiast een muts over ons hoofd en handschoenen over onze kouwe klauwtjes. Want dat mag nu weer. Want we hebben zulke mooie nieuwe gezien daar en daar en daar en daar. Die moeten we allemaal kopen en zo snel mogelijk dragen. Ze zijn in. O nee, ze zitten zo lekker.

Genieten, de herfst. Lekker wandelen of binnen weg-vegeteren voor de televisie die natuurlijk ook in de herfst niets boeiends te bieden heeft. De wereld draait door. Het is weer herfst. De wereld draait door. Het is weer begonnen. Een nieuw seizoen. Vol dood en stilte. Gelukkig hebben we Matthijs van Nieuwkerk om de tijd vol te lullen. want stel je voor dat we die stilte binnen laten. Dat we even met ´de stilte´ gaan zijn. Dan komen we misschien tot angstaanjagende conclusies. Namelijk dat we die jas, schoenen en wanten niet nodig hebben maar iets anders. Iets anders wat ons kan vullen maar wat enger is. Nee, laten we de tijd maar vollullen. De tijd die we ook zouden kunnen gebruiken voor stille reflectie. Maar de enige reflectie die er nu toch meer toe doet is die in de spiegel van de H en M. De natuur sterft even af om een winterslaap te doen, om naar binnen te keren en weer tot leven te komen in de lente. Tijd voor winter. Stilte. Overdenking. Reflectie. Rust in het donker. Wij sluipen naar binnen, gaan zitten in onze bank. Wij sluipen naar binnen en vinden elkaar. Wij sluipen naarbinnen en hangen lekker wat rond. We liggen, we eten, we zappen, we zeeuwen. We kijken het nieuws en bedenken hoe ´de kredietcircus´ ons misschien kan raken. Die 100 euro die ik heb gespaard, komt die in gevaar? We gaan lekker binnenzitten en kijken naar 'de wereld draait door'. Want daar willen we wel even aan herinnerd worden in de herfst. Dat ook al is er vanalles aan het veranderen om ons heen, de herfst komt en gaat en ook Matthijs van Nieuwkerk's gebabbel blijft een constante factor in ons turbulent, hollands, veranderlijk, angstig en ozo spannend bestaan. Gelukkig zijn er veranderingen die altijd hetzelfde zijn. Een nieuw seizoen. Natuurlijk.